Некогаш си ги колнев очиве... некогаш си ги колнев чуствата... најчесто се колнев себе си... што научив да ги гледам, да ги чуствувам туѓите животи како свои, што им дозволив да ми дишат низ нив во своите светови, а јас молчам.
***
ми тежат сите приказни што ги видов... сите среќи и несреќи што си ги кријат во очите... сите лаги што си ги зборат додека постојат во мигот... и штом мигот изчезне изчезнуваат и тие самите... испаруваат... тешко ми е да дишам во магла, тешко ми е да дишам...тешко ми е што ме има во нивниот свет, ме дочекаа со насмевка, си заминав со сета нивна тага....
***
тој ја најде својата среќа во него, но Тој дали се пронајде себе си... тој, едниот толку мал, другиот сосема недолжно голем... двајцата посакувани...жените им легнуваа пред нозе, а тие си ги љубеа своите стапала како фетиш и израз на понизност...тој и Тој имаа израз на филмски недоживеани ликови во чии карактери живееше таа...
***
свету те молам олесни се од мојата тежина...
No comments:
Post a Comment