А што со љубовта…

Кога имав премногу прашања без одговори, премногу одговори без прашања… Кога надежта почна да ја губи верата во љубовта… Кога сите светови почнаа да се превртуваат и ниедно утро немаше своја ноќ и ниедна ноќ немаше свое сонце, своја месечина, кога никој немаше ништо и никого…Кога незнаев што со себе и што со животот, кој се повеќе ми се клизнуваше низ прстиве и бев спремна да ја изгасам свеќата за век и векови, зашто бев заморна од сите обиди, заморна од сите луѓе, заморна од сите среќавања кои беа среќавања со збогум…луѓето ми велеа „Здраво весела девојко“, јас им велев „збогум“ со насмевка, зашто длабоко во мене душата ми умираше…не сакав да ме сожалуваат, ниту лажно да ме потчукнуваат по рамо и да ми велат: „Не грижи се, се` ќе биде во ред…“. Затоа преживував во песните… Пишував тишини, пишував со глувоста на звукот кој ми трештеше од болка под прстиве…И тогаш еден глас ми се обрати…рече „Дојди и прашај што ти лежи на душата, доволно се мачиш“…прошепна, „Не дозволувај надежта да ти ја изгуби верата во љубовта…“ Отидов и слушав она што знаев дека ќе го чујам, само бев премногу вознемирена да ги смирам сите топки и да ги наредам по редослед, онака како што требаше да ги искачам по ивицата сизифова… Тогаш прашав: „А Љубовта…што со неа?…Да се надевам ли…?“ Ми рекоа „Стрпи се, научи да бидеш трпелива, не ги брзај работите…тие самите ќе си дојдат на свое место…“. Си заминав со нова лекција која претходно колку и да ја слушав и колку и да се обидував да ја научам…едноставно не и` беше времето да биде научена… Го обвиткав мирот со трпение…