Ти.

Ти никогаш не живееше во моето време, ниту во мојот миг. Секогаш го бараше своето засолниште, својата колевка и прегратка надвор од мојата. Ти никогаш не живееше во моето време, ниту во мојот миг. Секогаш лебдеше некаде помеѓу себе и Себе, во потрага по сопственото јас...
Никогаш не бев дел од тебе. Ми дозволуваше само накратко да ти го допрам небото, под кое ги растеше цвеќињата...И тогаш неочекувано ќе крикнеше да застанам, да не ги допирам,да не дишам...мојот здив ги сушел... а само желно ги гледав, онака како што посакував барем еден миг од тебе...
Како воз проаѓаше на мојата станица, го истоваруваше сопственото секојдневие и застануваше на последната станица во туѓ кревет. И тогаш те сакав, зашто знаев дека бегајќи од себе се враќаш повторно на себе си, но не и на мене...
Оставаше дел секому... сите повредни од девојката која ти го чуваше здивот и сонот... (истата и ќе ти го земе последниот.)