Двајца преживеани...

Да можам да си го чујам гласот, секој пат, одново кога си го заривам ножот во гради, читајќи. Тогаш секој пат одново си го убивам срцето. И секој пат одново, тоа продолжува да чука уште посилно од претходниот. Некогаш како да ми се насмевнува и како да ми вели: „Преживеав уште една смрт на сцена. Уште една смрт пред сите... Мене е тешко да ме убиеш! Само вистинските убијци, знаат да ја убијат љубовта, (за миг), но не и мене...“. Сега си го слушам гласот како ехо..низ сеќавање. Секој напишан. Секој прочитан. Збор. Некои лица низ магла. Отчукувања. Забрзувања. Гласовни треперења, по некоја згрешена буква. Двајца преживеани. Јас и моето срце, кое набрзо...повторно ќе го убивам на сцена.