За роденден ми подари ковчег. Мал, дрвен ковчег. Ковчег од резбано дрво, со клучалче.
Сега ја разбирам симболиката на таа дрвена кутија. Тајни. Тоа беше подарок со намена и намера. Да ти ги собирам и чувам сите твои тајни. Знаеше дека нема да проговорам. Дела молчеливо како риба ќе ги голтнам сите бисерни перли што ги правеше од моите крлушки.
Тајни! Ковчег полн со тајни. Јас и твоите тајни. „Јас, најголемата жена над сите твои жени.“. Јас. Тајни.
Ми подари ковчег во кој ги почина сите твои тајни. Читав знаци, читав симболи, молчев тајни. Молчев вистини. Живеев туѓи проклетства. Ги садев и пресадував како цвеќиња, ги негував и наоѓав разбирање, наоѓав радост во секоја болка. Молчев. Ги молчев утрата во кои не ми припаѓаше. Ги молчев миговите вечност кога ме делеше. Ги молчев ноќите во кои не ме поднесуваше. Ги молчев твоите стакла измешани со црвено вино, распрснати по подот, заради моите желби за блискост.
Ги голтав сите жилети низ грло како да се крстена вода. Проклетства. Симболики. Вистини спакувани во тајни.
Не прашував, не одговараше. Се правев не гледам, грабаше се повеќе. Жената над сите твои жени.
Ми дишеше низ кожава. Секоја пора, нов отров, нова тајна. Малку по малку, дозирано ме труеше. Земаше од својата слобода, дишеше, а мене ми ги кршеше, едно по едно ребрата. Крикови ги параа ноќите, немаше кој да чуе. Не сакав никој да чуе. немав кому докрај да му ја распакувам душата, да се изветрее, да се олесни.
Ја празнев дел по дел, но секој пат натежнуваше повеќе од претходниот. Немав храброст да ја распарам до крај. Да ја искинам на ситно сецкани конфети за роденден.
Ете сум повторно тука, на почетокот. До ковчегот. Да и тој е до мене.
*
19 март, годинава. Седиме во 1903-та. Вечераме. Нема мир, само зборови од сите страни. Бучност околу нас. Мртва тишина меѓу нас. Сервирано биено сирење на скара, пафлак (што и да беше тоа месо), гарнир, придушени светла, бела роза. (Требаше по втор пат да претпоставам дека го навестува крајот), бегство, нетрпеливост, страв…
33 перли. различни бои, големини, форми… 31 перла, едно бисерно и една солза… Повторно симболика… 33 зрна на бројчаницара што ти ја подарив минатото лето.
Повторно зборови со надеж дека веќе одма нешто ќе недостасува: „Ако некогаш загубиш макар и една перла од овие 33 на број, што со толку внимание ги избирав, ќе ме изгубиш и мене. Внимавај како и каде ги чуваш.“. Салфетка, насмевка, 33 перли истурени, цел еден свет, силно стиснати во дланка. „Зарем во мене се сомневаш?“ – прашален одговор.
*
Денес. Седиме на креветот. Мојот кревет. Кревет без убави спомени. Кревет без убави спомени за тебе. 33 перли, 31 перла, едно бисерно и една солза. Сите се на број, (Како 33 зрна на бројаницата купена за среќа.), во еден ковчег. Дрвен ковчег. Ковчег полн со јас, твоите тајни и 33 перли.
*
(молчам тајни. молчам вистини. молчам проклетства. сите вистини ми се на усниве… не се срамам од нив…)
*
Дадов се. Немам за што да зажалам.
Сега ја разбирам симболиката на таа дрвена кутија. Тајни. Тоа беше подарок со намена и намера. Да ти ги собирам и чувам сите твои тајни. Знаеше дека нема да проговорам. Дела молчеливо како риба ќе ги голтнам сите бисерни перли што ги правеше од моите крлушки.
Тајни! Ковчег полн со тајни. Јас и твоите тајни. „Јас, најголемата жена над сите твои жени.“. Јас. Тајни.
Ми подари ковчег во кој ги почина сите твои тајни. Читав знаци, читав симболи, молчев тајни. Молчев вистини. Живеев туѓи проклетства. Ги садев и пресадував како цвеќиња, ги негував и наоѓав разбирање, наоѓав радост во секоја болка. Молчев. Ги молчев утрата во кои не ми припаѓаше. Ги молчев миговите вечност кога ме делеше. Ги молчев ноќите во кои не ме поднесуваше. Ги молчев твоите стакла измешани со црвено вино, распрснати по подот, заради моите желби за блискост.
Ги голтав сите жилети низ грло како да се крстена вода. Проклетства. Симболики. Вистини спакувани во тајни.
Не прашував, не одговараше. Се правев не гледам, грабаше се повеќе. Жената над сите твои жени.
Ми дишеше низ кожава. Секоја пора, нов отров, нова тајна. Малку по малку, дозирано ме труеше. Земаше од својата слобода, дишеше, а мене ми ги кршеше, едно по едно ребрата. Крикови ги параа ноќите, немаше кој да чуе. Не сакав никој да чуе. немав кому докрај да му ја распакувам душата, да се изветрее, да се олесни.
Ја празнев дел по дел, но секој пат натежнуваше повеќе од претходниот. Немав храброст да ја распарам до крај. Да ја искинам на ситно сецкани конфети за роденден.
Ете сум повторно тука, на почетокот. До ковчегот. Да и тој е до мене.
*
19 март, годинава. Седиме во 1903-та. Вечераме. Нема мир, само зборови од сите страни. Бучност околу нас. Мртва тишина меѓу нас. Сервирано биено сирење на скара, пафлак (што и да беше тоа месо), гарнир, придушени светла, бела роза. (Требаше по втор пат да претпоставам дека го навестува крајот), бегство, нетрпеливост, страв…
33 перли. различни бои, големини, форми… 31 перла, едно бисерно и една солза… Повторно симболика… 33 зрна на бројчаницара што ти ја подарив минатото лето.
Повторно зборови со надеж дека веќе одма нешто ќе недостасува: „Ако некогаш загубиш макар и една перла од овие 33 на број, што со толку внимание ги избирав, ќе ме изгубиш и мене. Внимавај како и каде ги чуваш.“. Салфетка, насмевка, 33 перли истурени, цел еден свет, силно стиснати во дланка. „Зарем во мене се сомневаш?“ – прашален одговор.
*
Денес. Седиме на креветот. Мојот кревет. Кревет без убави спомени. Кревет без убави спомени за тебе. 33 перли, 31 перла, едно бисерно и една солза. Сите се на број, (Како 33 зрна на бројаницата купена за среќа.), во еден ковчег. Дрвен ковчег. Ковчег полн со јас, твоите тајни и 33 перли.
*
(молчам тајни. молчам вистини. молчам проклетства. сите вистини ми се на усниве… не се срамам од нив…)
*
Дадов се. Немам за што да зажалам.
No comments:
Post a Comment