Некои огнови е подобро да ги оставиме да стивнат.

Тебе те боли мојата болка. Те боли мојата душа. Зашто знаеш дека е само твоја. А ти ја делиш. Сфаќам. Не секој има душа само за себе. Туѓа душа за себе. И заедничка болка. Но, болката не ја делиш. Останува за нас. Секој посебно не боли, а никој не знае. Никој не чуствува како тежи. Погледот. Тој издава. И колку боли. И колку тежи. И колку туѓа душа спие во твојата. А само едни очи ја видоа. И љубовта. И душата. И болката. Неиздржливо, се преклопија и замижаа. Заминаа тие очи. Никогаш не ќе се вратат. Неможат. Иако сакаат. Можеби, со секој посебно од нас, би се вратиле, но тогаш не ќе ја делиме душата. Тогаш. ќе припаѓаме на нов свет. На нова душа. Својата сплотена со едни очи. Очи кои знаат се`. Тогаш телата нема да бидат само разиграни пеперутки на ветерот. Ќе бидат пеперутки на местото на злосторот. Казна, за едно друго припаѓање. И сите го знаеме тоа.
*
Некои огнови е подобро да ги оставиме да стивнат.

(29.03.2013)